بر علیه زنان می‌باشد عبارتند از:
-
- ریشه کن ساختن فقر شدید و گرسنگی
-
- دست یافتن به آموزش ابتدایی همگانی
-
- گسترش وترویج و تبلیغ برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان
-
- کاهش مرگ و میر کودکان
-
- بهبود وضعیت بهداشت مادران
-
- مبارزه با ایدز، مالاریا و سایر بیماری‌ها
-
- تضمین پایداری محیط زیست
-
- ایجاد مشارکت جهانی برای توسعه و پیشرفت
برای هر آرمان شاخص سنجش در نظر گرفته شده و بایستی اکثر آن ها بین سال های ۱۹۹۰ تا ٢۰۱۵ (اهداف محدود به زمان، طی ٢۵ سال) به انجام رسند. برای این منظور مراحل پیشرفت هر هدف با تعیین شاخص مناسب نظارت و پی گیری می‌شوند. علاوه بر مواردی که در اهداف توسعه هزاره اعلام شده، این واحد به موارد و مقاصدی که در اعلامیه هزاره در دهه ۱۹۹۰ تصویب شده نیز می پردازد. در حقیقت “اهداف توسعه هزاره” را می باید وسیله ای برای نظارت و شاخص پیشرفت کشوری تلقی کرد، نه به عنوان دستورالعملی غیر قابل تغییر.
نظارت و ارزیابی “اهداف توسعه هزاره” برای پیشرفت در سطح کشوری و جهانی صورت می‌گیرد. در سطح جهانی دبیر کل سازمان ملل متحد هر ساله درباره چکیده ای از عمل کرد این واحد در جهت پیشرفت به مجمع عمومی سازمان ملل گزارش می‌دهد، در حالی که مشروح این گزارش ها هر پنج سال تحویل داده می‌شود. گزارش ها کمک می‌کند تا قدم های مؤثر برای برگزیدگی مسائل مربوط به فقر و بی سوادی در دستورالعمل پیشرفت جهانی و ملی تحقق یابد. همچنین این گزارش ها در سطح کشوری باعث جلب توجه دولت، اجتماعات مدنی، مجامع، عموم مردم و رسانه ها، برای پی گیری همایش های جهانی و جلسات سران دنیا می‌شوند.
۲-۲۰-۱-۱) آرمان و اهداف برنامه ریزی آموزشی در برنامه«توسعه هزاره»:
آرمان دوم از برنامه «توسعه هزاره» تحت عنوان؛ دست یافتن به آموزش ابتدایی همگانی در زمره‌ی برنامه ریزی آموزشی است و هدف آن تأمین و تضمین کردن این که تمام پسران و دختران بتوانند تمام پایه های مقطع ابتدایی را بگذرانند.
این هدف با شاخص های زیر قابل سنجش است:
-
- ضریب خالص ثبت نام در آموزش ابتدایی
-
- نسبت دانش آموزانی که پایه ی اول ابتدایی را شروع می‌کنند، به کسانی که توانایی و دسترسی برای گذراندن آخرین پایه از مقطع ابتدایی را دارند
- نرخ باسوادی سنین۱۲ تا ۲۴ سال، مردان و زنان. (یونسکو،۲۰۰۰)
۲-۲۰-۲) برنامه آموزش برای همه[۴۷]:
۲-۲۰-۲-۱) تاریخچه:
با وجود پیشرفت هایی که نظام های آموزشی در دهه های پایانی قرن بیستم در توسعه فعالیت‌های آموزشی و تحت پوشش بردن لازم التعلیم ها و واجدین شرایط استفاده از خدمات آموزشی داشته‌اند، نشانگرهای آموزشی که حاکی از عملکرد فعالیت های آموزشی می‌باشند، در حوزه های برابری فرصت‌های آموزشی، دست یابی به آموزش، وضعیت سواد، کیفیت آموزش، آموزش های مادام العمر و… وضعیت نگران کننده ای را به ویژه در کشورهای در حال توسعه نشان می‌دهند. آسیب شناسی نظام های آموزشی به منظور بررسی عوامل به وجود آورنده این وضعیت حاکی از آن است که مهمترین عامل، حاشیه ای شدن فعالیت‌های آموزشی در مقایسه با فعالیت های اقتصادی و صنعتی است. هم چنین ایجاد تغییرات قابل توجه در نشانگرهای آموزشی( حتی در کشورهای توسعه یافته) نیز مستلزم تغییر برخی زیر ساخت‌های عملکردی نظام های آموزشی و فعالیت های مربوط به آن می‌باشد. بدین ترتیب عمده کردن مسائل آموزش و پرورش و ضرورت بسیج امکانات عمومی یک کشور برای حل معضلات آموزشی و ارتقاء کارکردهای آن، تفکر ایجاد هسته‌های آموزش برای همه را به وجود آورد و تمامی کشورهای عضو یونسکو متعهد شدند تا در زمینه توجه به گروه‌های هدف، فعالیت های آموزشی و ارتقاء کیفیت فعالیت ها همکاری نمایند. بر این اساس کنفرانس آموزش برای همه که در سال ۱۳۶۹ شمسی برابر با ۱۹۹۰ میلادی در جامتین تایلند به همت پنج سازمان بین‌المللی یونسکو، یونیسف، صندوق جمعیت سازمان ملل، بانک جهانی و برنامه عمران ملل متحد با هدف گسترش سواد در جهان، افزایش فرصت های یادگیری برای همگان و بهبود کیفیت یادگیری برگزار شد، یکی از پر اهمیت ترین گردهمایی های قرن گذشته به شمار می رود. در سال ۱۳۷۹ شمسی برابر با ۲۰۰۰ میلادی ارزیابی برنامه آموزش برای همه با پشتیبانی پنج سازمان یاد شده در سطح جهان انجام شد. نتایج ارزیابی ملی کشورها در شش اجلاس منطقه ای مورد بررسی قرار گرفت و بر اساس آن ها چارچوب عمل منطقه ای تدوین شد. در اجلاس جهانی آموزش برای همه در داکار سنگال (اردیبهشت۱۳۷۹)، چارچوب های منطقه‌ای، اساس تهیه اعلامیه نهایی اجلاس داکار قرار گرفت و سران و وزیران آموزش و پرورش کشورها، جملگی متعهد شدند که با بسیج تمامی توان خود، در راه دستیابی به اهداف این اعلامیه بکوشند و تا سال ۱۳۹۴ شمسی برابر با ۲۰۱۵ میلادی تمامی مفاد آن را در کشورهای خود جامه عمل بپوشانند. اعلامیه داکار اهداف مهمی از جمله افزایش و گسترش مراقبت و آموزش جامع در اوان کودکی، افزایش پوشش تحصیلی، رسیدن به آموزش کیفی، پایان دادن به نابرابری های جنسیتی در آموزش، یادگیری متناسب با مهارت های زندگی، ریشه کنی بی سوادی در چهار گروه هدف( قبل از دبستان، آموزش پایه( ابتدایی- راهنمایی)، بزرگسالان و کودکان خارج از مدرسه) را مورد تأکید قرار داده است. برای دستیابی به این اهداف، دولت ها و سازمان ها، مؤسسه ها و انجمن هایی که در اجلاس جهانی آموزش حضور یافتند، خود را متعهد دانسته اند تا در زمینه برنامه آموزش برای همه تعهداتی قوی در سطح ملی و بین‌المللی به وجود آورند، سیاست های این برنامه را با راهبردهای فقرزدایی پیوند دهند، مشارکت متعهدانه جامعه مدنی را در تنظیم، اجرا و نظارت بر راهبردهای توسعه آموزشی تضمین نمایند.
۲-۲۰-۲-۲) اهداف و چهارچوب برنامه ریزی آموزشی در برنامه ملی« آموزش برای همه»:
